Поезија за детството

У нашето маало,
Кога бевме мали,
Има едно будало,
У женски партали.

Сите не замараше,
Никој не го ферма,
Секој го шамараше,
Пропаднана сперма.

Еден ден ми дума,
Вошливата чума,
У шумата да идам,
Со него да се видам.

Сам тамо го гледам,
Со него зиам, седам,
Кажува дека ме сака,
Подава ми десна рака.

Тамн да ме гушне,
И јазико да си мушне:

Акнам го еден бокс,
Зиам една даска,
Рендам му ја од грбо,
Крв му тече од сегде.
Писка како пичка.
Клима на едно колено,
Сака да избега,
Давам му да се оддалече
И зиам еден камен,
Погодам го у главата,
Плсине крв како фонтана,
И леже така така пет минути.

После ние дознавме,
Откоа се врнав главен,
Дека додека спавме,
Најделе го удавен.

Те шо се десило,
Откоа си ојдевме,
Вака и вака било,
Од заедно коа бевме.

Мајка му ко кара,
Да уче повише бара,
Нема кој да го теше,
На ортомата се реше.

Плаче се кај капелата,
Фацта, модра целата,
Мајка му демек чекала,
Од таков гад не спала.

После покасно там седеме,
Треба још бајки да редеме.

Ојде си оваа мајка му,
Набутаме се раздавулки,
Зиаме еден по еден,
Мочаме и плукаме по гробо,
Заебаваме се тамо у темно,
До полноќ само крекање,
Кажуваме кој дека го ударал,
И каков токат го залепил,
Заебаваме се и за мајка му,
Оти е крава дебела смотана,
Разведела се со маж и,
Оти и он бил такво обрнано,
Уште маленки, а викаме си,
Абе со такви смрдежи,
Така само, да им се мочам,
У племето у газ праено.